การคัดตัวนักแสดงกับหนังประวัตินักดนตรี
การเสียชีวิตจากอุบัติเหตุจมน้ำในวัยเพียง 30 ปีเมื่อปี 1997 ทำให้ เจฟฟ์ บั๊กลีย์ กลายเป็นหนึ่งตำนานที่จากไปในช่วงรุ่งโรจน์ของชีวิตนักดนตรี และกลายเป็นภาพทรงจำอันยิ่งใหญ่ที่ตราตรึงใจเหล่าสาวกมานานนับปี แต่แผนการนำชีวิตของเขามาสร้างเป็นภาพยนตร์กลับถูกต่อต้าน เมื่อการวางตัว เพนน์ แบดจ์ลีย์ หนุ่มใสไฮโซจากซีรีส์ Gossip Girl มาถ่ายทอดชีวิตยอดศิลปิน ถูกตั้งคำถามจากแฟนๆ ถึงความเหมาะสมในการคัดเลือกนักแสดง ไม่ต่างจากโปรเจ็คท์หนังชีวประวัติศิลปินดังๆ มากมายที่ถูกจับตาประเด็นผู้มารับบทตั้งแต่ยังไม่เปิดกล้อง
บ่อยครั้งการคัดตัวนักแสดงที่ผิดพลาดกลายเป็นสิ่งทำร้ายจิตแฟนเพลงมากกว่าการระลึกความทรงจำดีๆ ทั้งการเปลี่ยน บิลลี ฮอลิเดย์ จากนักร้องสาวแหบเสน่ห์ให้กลายเป็นนักร้องเสียงหวานจากการสวมบทโดย ไดอาน่า รอส ใน Lady Sings The Blues เจอร์รี่ ลี ลูอิส ยอดเปียโนร็อกแอนด์โรล ดูคล้ายตัวตลกโรคจิต ใน Great Balls of Fire! ชีวิตราชาเพลงกรันจ์ เคิร์ท โคเบน ดูไม่ต่างจากคนอนาถาใน Last Days
หนังชีวประวัติแย่ๆ หลายเรื่องเอาตัวรอดได้จากการคัดตัวแสดงนำที่พิถีพิถัน ทั้ง คริสเตน สจ๊วร์ต ที่สลัดภาพสาวผู้บอบบางเป็นร็อกเกอร์สาว โจน เจ็ต ใน The Runaways แกรี่ โอล์แมน ผู้รับบทมือเบสวง Sex Pistol ทำให้ Sid and Nancy ถูกจดจำมากกว่าหนังที่ข้อผิดพลาดทางข้อมูล ส่วนการสวมวิญญาณ จิม มอร์ริสัน ของ วัล คิลเมอร์ ใน The Doors ก็เหมือนจนสมาชิกของวงแยกเสียงของทั้งคู่ไม่ออก
ทอดด์ท เฮย์ส คือผู้กำกับที่ขึ้นชื่อเรื่องการเลือกใช้นักแสดงในหนังชีวประวัติอย่างไม่มีใครเหมือน ทั้งการใช้นักแสดงถึง 7 คนมาสวมบท บ็อบ ดีแลน ในแต่ละยุคสมัยใน I'm Not There สร้างตัวละครในจินตนาการเพื่อถ่ายทอดยุคสมัยแกรมร็อกเฟื่องฟูยุค 70 ใน Velvet Goldmine จนถึงการใช้ตุ๊กตาบาร์บี้ บอกเล่าวาระสุดท้ายของคาเรน คาร์เพนเตอร์ ใน Superstar: The Karen Carpenter Storyมาแล้ว
ชื่อเสียงและปัญหาส่วนตัวต่างๆ ในชีวิตนักร้องนักดนตรี นอกจากเป็นวัตถุดิบในการเล่าเรื่องชั้นดีแก่ภาพยนตร์แล้ว บ่อยครั้งที่การสวมบทดังกล่าวนำมาซึ่งความสำเร็จแก่นักแสดงมากมาย การขุดคุ้ยชีวิตของศิลปินมาสร้างเป็นภาพยนตร์ก็จะยังคงได้รับความนิยมต่อไปอีกนาน