"ผมจะมาบุกประเทศคุณ แล้วยึดไอเดียดีๆ ไปให้หมด"
จุดเริ่มต้นในการบุกดูแนวคิดดีๆ ของประเทศต่างๆ ในยุโรป ทั้งสวัสดิการแรงงานอิตาลีที่สามารถลางานได้ปีละ 8 สัปดาห์ แต่ยังได้เงินค่าจ้างปกติ อาหารอย่างดีที่เสิร์ฟให้เด็กในโรงเรียนรัฐของฝรั่งเศส ระบบการศึกษาในฟินแลนด์ที่เรียกได้ว่ามีคุณภาพดีที่สุด แต่เด็กที่นี่กลับไม่มีการบ้านเลย และอีกหลายเรื่องราวที่บอกเล่าด้วยอารมณ์ขันผ่านหนังสารคดี Where to Invade Next ของผู้กำกับสุดแสบ "ไมเคิล มัวร์" กลายเป็นตลกร้ายให้ผู้ชมย้อนกลับมาตั้งคำถามว่าเราควรมีคุณภาพชีวิตแบบใดและเราเลือกได้หรือไม่ แตกประเด็นสู่การเสวนา "The Invaders : ผู้บุกรุกข้อเท็จจริง" ที่จัดขึ้นโดย Way Magazine และ Documentary club
"เรื่องนี้ค่อนข้างจะฟีลกู๊ด ดูแล้วมีความสุขไปกับหนัง อยากให้บ้านเราเป็นแบบนี้บ้างอย่างประเด็นต่างๆ ที่หนังนำเสนอ ตรงกันข้ามก็รู้สึกขมขื่นเหมือนกันว่าประเทศเรามันเกิดอะไรขึ้น ถึงมีลอจิกเป็นคู่ตรงข้ามขนาดนี้เลย" นนทวัฒน์ นำเบญจพล ผู้กำกับภาพยนตร์สารคดี "สายน้ำติดเชื้อ" และ "ฟ้าต่ำแผ่นดินสูง"
"หลายประเด็นตอบสนองความรู้สึกต้องการในใจเราเหมือนกัน ว่ามีโลกอื่น มีประเทศอื่นที่มีวิธีการจัดการคุณภาพคนขนาดนี้ ให้ความสำคัญกับเรื่องการศึกษา ประกันสุขภาพหรือคุณภาพชีวิตแรงงาน คิดว่าเป็นหนังสารคดีที่น่าจะทำงานในเชิงความบันเทิง และน่าจะสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนดูในบ้านเราได้มาก" ธิดา ผลิตผลการพิมพ์ ผู้ก่อตั้ง Documentary Club
ไมเคิล มัวร์ สร้างชื่อจากผลงานสารคดีเสียดสีรัฐบาลอเมริกันอย่าง Fahrenheit 9/11 ที่พูดถึงผลกระทบจากเหตุการณ์ 11 กันยายน ซึ่งนำไปสู่สงครามต่อต้านการก่อการร้ายที่ไร้เหตุผล หรือ Bowling for Columbine ที่วิจารณ์ความหละหลวมของกฎหมายการถือครองอาวุธปืนในสหรัฐอเมริกาที่สามารถซื้อหาได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเป็นในธนาคาร ร้านสะดวกซื้อ ไปจนถึงร้านตัดผม จุดเด่นที่สามารถหยิบประเด็นจริงจังมานำเสนอได้อย่างสนุกสนาน เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน ทำให้สารคดีของไมเคิล มัวร์ สร้างผลกระทบกับผู้ชมจำนวนไม่น้อยจนนิตยสารไทม์จัดให้เขาติด 100 ผู้ทรงอิทธิพลของโลกในปี 2005 ผลงานเรื่องล่าสุด Where to Invade Next ยังเป็นการวิจารณ์ความไร้ประสิทธิภาพของรัฐบาลสหรัฐฯ ในการแก้ไขปัญหาสังคมและเศรษฐกิจตลอดหลายปีที่ผ่านมา
"ผมชอบซีนที่พูดถึงคนอเมริกันที่รุกรานคนอื่นในเชิงการทำสงคราม ในเรื่องนี้เล่นกับคำว่า invade แปลว่าการรุกราน แต่เป็นการรุกรายในแง่ของการไปรับเอาคอนเซ็ปต์แนวคิดดีๆ จากประเทศอื่นที่กลับมาย้อนดูประเทศตัวเองผมชอบในแง่นี้ ที่ถึงเวลาอเมริกาก็ต้องถ่อมตัวไปเรียนรู้จากสังคมอื่น" บุญเลิศ วิเศษปรีชา นักวิชาการ
สิ่งที่พอทำได้คือ อาจจะส่งต่อกับคนใกล้ตัวว่า แนวคิดนี้น่าจะเวิร์ค ถ้าเราปรับใช้ในไทย และการบอกต่อเพื่อนก็จะเกิดการบอกต่อ ในอนาคตเมื่อทุกคนคิดเหมือนกันก็อาจจะนำมาสู่การเปลี่ยนแปลงสังคมไทย
ประเด็นที่ถูกนำเสนอในสารคดี ทั้งเรื่องสวัสดิการเรียนฟรีจนถึงมหาวิทยาลัยของสโลเวเนีย การใช้ชีวิตและทำงานอย่างสมดุลของเยอรมนี ไปจนถึงนโยบายเพื่อสตรีของตูนีเซีย ยังนำไปสู่การเสวนาถึงความเป็นไปได้ที่จะถูกปรับใช้ในสังคมอื่น รวมถึงประเทศไทย ซึ่งเป็นหนึ่งในความหวังว่า "ชีวิตดีมีได้จริง" ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม