พาราลิมปิกเกมส์ที่ลอสแอนเจลิส สหรัฐอเมริกา 2028 หรือในอีก 4 ปีข้างหน้า คาดว่าจะเป็นการแข่งขันครั้งสุดท้าย ก่อนที่ "สายสุนีย์ จ๊ะนะ" จะวางมือเลิกเล่นอย่างเป็นทางการ
"สายสุนีย์ จ๊ะนะ" หรือ แวว ได้ถูกจารึกชื่อไว้ในหน้าประวัติศาสตร์โลก มหกรรมกีฬาพาราลิม ปิกเกมส์ 2024 ที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เมื่อวันที่ 6 ก.ย. 2567 หลังกวาด 3 เหรียญทองจากการลงแข่งขันวีลแชร์ฟันดาบ 3 ประเภท (ฟอยล์ , เซเบอร์ , เอเป้) ในฐานะ "ราชินีแห่งวีลแชร์ฟันดาบ"
แต่กว่าจะมาถึงวันนี้.. ไม่ใช่เรื่องง่าย "รายการคุยนอกกรอบ กับ สุทธิชัย หยุ่น" คุยกับเธอถึงแรงบันดาลใจ และความมุ่งมั่นจนไปถึงเป้าหมายที่ได้ตั้งไว้ เชื่อว่า สิ่งที่ แวว "สายสุนีย์" ทุ่มเทจะทำให้อีกหลายคนมีกำลังใจในการใช้ชีวิต และมีเป้าหมายในการใช้ชีวิตอย่างแน่นอน
ระหว่างเส้นทางการแข่งขันในสนามต่าง ๆ ในระดับอาเซียน ต้องมีการสะสมคะแนนถึงจะมีสิทธิ์เข้าแข่งขันพาราลิมปิกเกมส์ ที่ลอสแอนเจลิส สหรัฐอเมริกา แวว "สายสุนีย์" บอกว่า แม้การแข่งขันจะไม่ได้กำหนดอายุ แต่ก็ต้องฝึกซ้อม ดูแลสุขภาพตัวเองอย่างดีในทุกช่วงการแข่งขัน ด้วยอายุที่มากขึ้นส่งผลให้การเคลื่อนไหวร่างกาย รวมทั้งสายตา ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญของการเล่นกีฬาฟันดาบ
"กีฬาฟันดาบวีลแชร์" จะมีการแบ่งเป็นคลาส A และคลาส B ซึ่งคลาสเอ คือ นักกีฬาที่มีการเคลื่อนไหวและสมดุลอยู่ในเกณฑ์ที่ดี ส่วนคลาสบี คือนักกีฬาที่ไร้ขาสำหรับการเคลื่อนไหว มีความบกพร่องทางกายและการรักษาสมดุล
โดย "สายสุนีย์" จัดอยู่ในคลาส B ที่มีความยากคือร่างกายตั้งแต่ช่วงเอวไปจะไม่มีกำลัง ดังนั้นจะต้องฝึกด้วยกำลังแขน ในปัจจุบันนอกจาก "สายสุนีย์" ก็ยังหานักกีฬาฟันดาบวีลแชร์ในลักษณะนี้ไม่ได้
เรียนรู้ความพิการ "ผลักดันสู่" เส้นทางกีฬาฟันดาบวีลแชร์
แวว "สายสุนีย์" บอกว่า หลังจากประสบอุบัติเหตุที่ส่งผลกระทบให้ร่างกายช่วงล่างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ซึ่งกว่าจะกลับมามีกำลังใจก็ใช้เวลานานพอสมควร ก่อนที่จะเข้าไปรู้จักกีฬาแชร์บาสเก็ตบอล จึงเล่นมาเรื่อย ๆ กระทั่งมารู้จักกับกีฬาวีลแชร์ฟันดาบ ซึ่งมองว่า เป็นประเภทกีฬาเดี่ยวที่จะทำให้ตัวเองได้คิดได้ทำอะไรได้หลายอย่าง อีกทั้งยังเป็นกีฬาที่มีเสน่ห์ จึงอยากลองสักตั้ง
ด้วยความมุ่งมั่น ขยันซ้อม และมีเป้าหมายอย่างชัดเจน แวว"สายสุนีย์" ได้รับเหรียญทองในการแข่งขันครั้งแรก "เฟสปิกเกมส์" ปี 1999 ที่ประเทศไทยเป็นเจ้าภาพ โค้ชให้เราฝึกแทงเป้า 1,000 ครั้ง เราก็ทำไปจนถึง 2,000 ครั้ง ตอนนั้นอายุแค่ 24 ปี จุดเริ่มต้นตอนเล่นกีฬา
"แวว พิการตอนอายุ 17 ปี อยู่บ้าน 5 ปี รับตัวเองไม่ได้ มีโอกาสมาเรียนฝึกอาชีพที่ศูนย์ฝึกที่คนพิการ เริ่มเรียนรู้ในความพิการ เรียนรู้กับเพื่อนผู้พิการเหมือนกัน เราเห็นคนที่ด้อยกว่าเรา ก็เลยผลักดันตัวเอง อีกอย่าง ที่สำคัญคือการเป็นนักกีฬาทีมชาติมันจะมีผลตอบแทนที่สามารถเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ แววก็เลยมุ่งมั่นตั้งเป้า สุดท้ายก็ทำสำเร็จด้วยตัวเอง" สายสุนีย์ เล่า
สำหรับกีฬาฟันดาบ แม้คนภายนอกจะมองว่าไม่สนุก แต่ แวว "สายุสุนีย์" มองว่า หากใช้เวลาอยู่กับมันสักพัก จะสนุกมาก เพราะต้องคิดว่า เราจะทำอย่างไร ให้ได้แต้มจากคู่แข่ง จึงมีความท้าทาย กับระยะการต่อสู้ที่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ ตาต้องไว แขนต้องเร็ว ดาบต้องตรงเป้า เพราะถ้าเราสุ่มสี่สุ่มห้าแทงดาบออกไป เขาหลบได้และตอบกลับเรามา เราก็จะเสียคะแนน ดังนั้นจึงต้อง "มีสติ สมาธิ" ภายใน 3 นาทีของการแข่งขัน ใครถึง 15 คะแนนก่อนชนะ
น่ากลัวที่สุดของการแข่งขัน สู้กับ "ใจ" ตัวเอง
"กลัวตัวเองมากว่าคู่แข่ง"เพราะถ้าสมาธิหลุดยังไงก็เล่นไม่ได้ แวว “สายสุนีย์” บอกว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่เป็นการคุมตัวเองไม่ได้จากความตื่นเต้น ความเครียด และความกดดัน
เช่นเดียวกันการแข่งขันกีฬาพาราลิมปิก ณ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ปี 2020 ตอนนั้นยอมรับว่ามีความกดดัน ใจมันวอกแวก แม้จะมีการเตรียมพร้อมแต่เหมือนคุมตัวเองไม่ได้ พอคุมตัวเองไม่ได้ สติก็จะหลุด ก็จะทำให้เรามองเขาไม่เห็นแม้กระทั่งอยู่ข้างหน้าเรา
การเป็นแชมป์ว่ายากแล้ว แต่การรักษาแชมป์ยากกว่า แวว "สายสุนีย์"จึงพยา ยามดูแลสุขภาพตัวเอง ด้วยมวลสารของร่างกายเริ่มเสื่อมลงด้วยอายุ และได้ใช้วิธีการออกกำลังกาย โดยไม่ทำให้กล้ามเนื้อบาดเจ็บเพิ่มขึ้น เพราะความเสื่อมของมันโดยมีวิทยาศาสตร์การกีฬาเข้ามาดูแล
ถ้าถามว่าแข่งขันครั้งไหนตื่นเต้นที่สุด แวว "สายสุนีย์" ตอบว่า คงจะเป็นการแข่งขันครั้งล่าสุด พาราลิมปิกเกสมส์ที่ปรารีส ปี 2567 ด้วยความที่มีอายุมากพอสมควรในการแข่งขัน จึงต้องทำการบ้านของคู่แข่งให้มากขึ้นกว่าเดิม ว่าจะแก้มืออย่างไร ประกอบกับยังมีปัญหาเรื่องสุขภาพติดเชื้อที่ทางเดินปัสสาวะ ช่วง 1 สัปดาห์ก่อนไปเก็บตัวที่ฝรั่งเศส ซึ่งแม้ร่างกายจะหายทัน แต่สภาพจิตใจไม่สมบูรณ์ 100% ซึ่งก็ได้ใช้เวลากับตัวเองเพื่อฝึกสมาธิ ทำการบ้านเพื่อดูคู่แข่ง ทบทวนการเล่นของตัวเอง
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เราไม่ตื่นเต้น แต่แววคุมตัวเองได้ คือแววก็ทำแต่ละแต้มไป แต่ละแต้มไป ถึงแม้เราจะรู้ว่ามันจะสูสีแม้ว่าคนนั้นเขาเก่งแน่นอน เพราะเขามั่นใจในดาบนี้ เพราะสถิติเขาไม่เคยแพ้ใคร เราแพ้เขามา 5-6 ครั้ง
แวว "สายสุนีย์" กล่าวว่า ยังจำได้ดีถคงความรู้สึกในการแข่งขันในวันนั้น กรรม การอยู่ข้างหลังเรา ฝ่ายตรงข้ามเขาจะเห็นกรรมการ เขาได้เปรียบเรา เราเสียเปรียบ เราก็ถอดหน้ากากแล้วสูดลมหายใจ ตั้งสมาธิ "ฟัง อย่าออกก่อน" เพราะถ้าออกเร็วเราจะเสียใบแดง เพราะเราโดนใบแดงมา 3 ครั้งแล้ว
แต่ถ้าเราช้าเพียงเสี้ยววินาที เราอาจจะรับไม่ทัน เพราะเขาเร็วกว่าเรา สุดท้ายก็สามารถชนะนักวีลแชร์ฟันดาบจากประเทศจีน คว้าเหรียญทองที่ 3 พร้อมถูกจารึกประวัติศาสตร์
อย่างไรก็ตาม ในอีก 4 ปีข้างหน้าก็หวังจะรักษาแชมป์ให้ได้ แต่ก็ไม่ได้คาดหวังมากนักเพราะถือเป็นเรื่องยากพอสมควร กว่าที่จะได้ 3 เหรียญทอง แต่จะพยายาม ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
"จะไม่พูดเลยว่าฉันจะกลับไปได้ 3 เหรียญทองอีก ไม่อยากตั้งเป้าขนาดนั้น เพราะมันเป็นการกดดันตัวเองมากเกินไป ตอนนั้นมันอาจจะไม่ใช่จังหวะชีวิตเราก็ได้ แต่เราจะทำหน้าที่ของเราเหมือนเดิม" แวว สายสุนีย์ทิ้งท้าย
พบกับ : รายการคุยนอกกรอบกับสุทธิชัย หยุ่น ทุกวันพฤหัสบดี เวลา 21.30-22.00 น.ทางสถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส
อ่านข่าว
สะเทือน "ล้างจีนเทา" เมียวดี งานหินกว่า "เล้าก์ก่าย" โมเดล