ชมรมพิทักษ์สิทธิผู้ประกันตน เรียกร้อง สปส. หยุดสร้างภาพการรักษาพยาบาล ที่ยังไม่มีกลไกรับประกันคุณภาพให้ผู้ประกันตน
ชมรมพิทักษ์สิทธิผู้ประกันตน เรียกร้องสำนักงานประกันสังคมหยุดสร้างมายาภาพว่าผู้ประกันตนจะได้บริการที่ดีขึ้นในกรณีการเปลี่ยนวิธีการจ่ายเงินผู้ป่วยใน และโรคค่าใช้จ่ายสูงในลักษณะ DRG (ตามกลุ่มโรค) เพราะหากสำนักงานประกันสังคมไม่มีกลไกในการติดตามคุณภาพ หรือการจ่ายค่าบริการ DRG ที่เกินกว่าระบบสวัสดิการข้าราชการและบัตรทองก็จะไม่ทำให้เกิดคุณภาพที่ดีได้จริง ทำให้ผู้ประกันตนซึ่งเป็นผู้รับภาระค่ารักษาพยาบาลเพียงกลุ่มเดียวในปัจจุบันเสียประโยชน์ และต้องจ่ายเงินค่าบริการสุขภาพเพิ่มขึ้น แต่ในทางกลับกันโรงพยาบาลเอกชนซึ่งเป็นผู้ให้บริการได้ประโยชน์
ถึงแม้การจ่ายเงินตามระบบ DRG จะเป็นวิธีการที่ดีและเหมาะสมเพื่อให้การจ่ายค่าใช้จ่ายให้หน่วยบริการสอดคล้องกับภาระโรคที่รพ.รับภาระ แต่บริการที่ผู้ประกันตนได้รับจะดีขึ้นตามเงินที่จ่ายหรือไม่ ต้องมีปัจจัยอื่น ๆ ประกอบอีกหลายประการ เช่น ในแต่ละโรคที่ว่า รพ.ให้บริการได้มาตรฐานของการรักษาหรือไม่ ระบบติดตามตรวจสอบคุณภาพที่เท่าทันการรักษาของรพ.มีจริงหรือไม่ เพราะขณะนี้ปัญหาคุณภาพและมาตรฐานบริการเป็นเรื่องที่ผู้ประกันตนต้องดำเนินการและต่อรองด้วยตนเองทั้งสิ้น อัตราการจ่ายต่อ 1 RW นี้ไม่มีที่ไปที่มาขาดเหตุผลทางวิชาการที่รองรับ เพราะ สปส.จ่ายค่า 1 RW ที่ 15,000บาทสูงเกินกว่าระบบบัตรทองและข้าราชการ ทั้งที่ระบบสวัสดิการก็จ่ายเงินต่อโรคที่สูงกว่าบัตรทองมาก ซึ่งทำให้ส่งผลต่อกองทุนประกันสังคมในด้านอื่นๆ ได้
ชมรมพิทักษ์สิทธิผู้ประกันตนเรียกร้องให้สำนักงานประกันสังคม ทบทวนการจ่ายเงินต่อโรคในอัตรา15,000 บาทครั้งนี้ รวมทั้งให้สำนักงานประกันสังคม พัฒนากลไกและระบบติดตามตรวจสอบคุณภาพมาตรฐานบริการสำหรับผู้ประกันตน
พร้อมเรียกร้องให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข ต้องควบคุมและกำหนดมาตรฐานการจ่ายเงินให้กับหน่วยบริการ ตลอดจนทำให้มาตรฐานการรักษาพยาบาลสำหรับทุกคนมีมาตรฐานเดียว และทำให้การจ่ายเงินจากระบบต่าง ๆ สอดคล้อง และใกล้เคียงกันเพื่อลดความเหลื่อมล้ำสร้างความเป็นธรรมในระบบบริการสาธารณสุข ตลอดจนพัฒนากลไกให้ระบบหลักประกันสุขภาพทั้งสามระบบมีการประสานงาน สร้างกำลังต่อรองกับโรงพยาบาลเอกชน ให้ยอมรับราคากลางที่ไม่ค้ากำไรเกินควร เพื่อมีกลไกกำหนดราคาและคุณภาพการรักษาพยาบาล ไม่ใช่สนับสนุนให้เกิดกติกาที่สร้างความไม่เท่าเทียมและเกิดการเลือกปฏิบัติเพิ่มขึ้น รวมทั้งสะท้อนให้เห็นว่าโรงพยาบาลเอกชนมีอิทธิพลต่อการกำหนดราคากลางที่สูงเกินความจำเป็นและจะนำไปสู่การล้มละลายของระบบสุขภาพ