“เค - คณิน พรรคติวงษ์” ยังคงจดจำทุกเสียงของความทรงจำในห้องครัวที่บ้านได้ วัยเด็กของเขาคุ้นเคยกับเสียงการเข้าครัวของแม่ และเมื่อเขาทำอาหารตามสูตรแม่ รูป รส กลิ่น เสียง ที่คุ้นเคยจะหวนมา เขาเชื่อว่าคนต่างจังหวัดที่ต้องมาทำงานในเมืองก็คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ไม่แตกต่างกัน
COME HOME บ้านที่กลับมา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ความเป็นตัวเอง” เติมเต็มและสานต่อให้ดีขึ้นไป
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความสมบูรณ์แบบ ที่ไม่สมบูรณ์แบบ
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “อาหาร” คือเครื่องเก็บความทรงจำ
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ผ้าขาวม้า” อยู่กับทุกช่วงชีวิตของชาวอีสาน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ป่า” คือบ้านที่มีทุกอย่าง
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “น้ำชา” รินประสบการณ์และความสัมพันธ์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “เต่วก้อม” ลวดลายรอยสักแห่งชาติพันธุ์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลคาดเดาไม่ได้
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : มวยไทยเหมือนชีวิต
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : กำหนดตัวเองเข้าไปในมอเตอร์ไซค์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถ่ายทอดเสียงที่ทุกคนควรได้ยิน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ไปท่องเที่ยวในแบบของเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : หนึ่งเส้นของสถาปนิก คือการขีดชีวิตผู้คน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านที่เรากลับมาได้ตลอดเวลา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลให้ชีวิตกับเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เราอาจจะทำไม่ดีที่สุด แต่เราจะทำให้ดีขึ้น
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความพอดีในดนตรีของครอบครัวและเพื่อน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : แฟชันคือความสุขที่สวมใส่ได้
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “บ้าน” ที่ที่สูดหายใจเข้าได้เต็มปอด
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความคิดสร้างสรรค์ คืออาวุธปกป้องพื้นที่ของเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : Camper Car เที่ยวกับรถคู่ใจ
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : พ่อปลูกลูกประดับ ดอกไม้ประดิษฐ์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถักทอต่อฝัน ภูมิปัญญาท้องถิ่น
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านเล่านิทาน จุดเริ่มต้นของครอบครัว
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ยะลาเป็นอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ที่นั่งหลังกลองชุด คือที่ของเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลูกความรักให้กับบ้าน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลุกสกล ปลุกตัวตนผู้คนให้ตื่น
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความใส่ใจ คือการให้เกียรติลูกค้า
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เบตงจะให้ทำหลงรักอาหารจีน
COME HOME บ้านที่กลับมา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ความเป็นตัวเอง” เติมเต็มและสานต่อให้ดีขึ้นไป
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความสมบูรณ์แบบ ที่ไม่สมบูรณ์แบบ
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “อาหาร” คือเครื่องเก็บความทรงจำ
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ผ้าขาวม้า” อยู่กับทุกช่วงชีวิตของชาวอีสาน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ป่า” คือบ้านที่มีทุกอย่าง
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “น้ำชา” รินประสบการณ์และความสัมพันธ์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “เต่วก้อม” ลวดลายรอยสักแห่งชาติพันธุ์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลคาดเดาไม่ได้
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : มวยไทยเหมือนชีวิต
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : กำหนดตัวเองเข้าไปในมอเตอร์ไซค์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถ่ายทอดเสียงที่ทุกคนควรได้ยิน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ไปท่องเที่ยวในแบบของเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : หนึ่งเส้นของสถาปนิก คือการขีดชีวิตผู้คน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านที่เรากลับมาได้ตลอดเวลา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลให้ชีวิตกับเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เราอาจจะทำไม่ดีที่สุด แต่เราจะทำให้ดีขึ้น
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความพอดีในดนตรีของครอบครัวและเพื่อน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : แฟชันคือความสุขที่สวมใส่ได้
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “บ้าน” ที่ที่สูดหายใจเข้าได้เต็มปอด
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความคิดสร้างสรรค์ คืออาวุธปกป้องพื้นที่ของเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : Camper Car เที่ยวกับรถคู่ใจ
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : พ่อปลูกลูกประดับ ดอกไม้ประดิษฐ์
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถักทอต่อฝัน ภูมิปัญญาท้องถิ่น
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านเล่านิทาน จุดเริ่มต้นของครอบครัว
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ยะลาเป็นอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ที่นั่งหลังกลองชุด คือที่ของเรา
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลูกความรักให้กับบ้าน
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลุกสกล ปลุกตัวตนผู้คนให้ตื่น
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความใส่ใจ คือการให้เกียรติลูกค้า
เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เบตงจะให้ทำหลงรักอาหารจีน