รวมเอกสารและวิดีโอ ถาม-ตอบ ประเด็น
50 ปี 50 ประเด็นถาม-ตอบ กรณีปราสาทพระวิหาร ฉบับภาคประชาชน ในมุมมองของ ม.ล. วัลย์วิภา จรูญโรจน์
ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ได้เขียนกลอน ถึงประเด็นปราสาทพระวิหาร ลงในสยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ ฉบับ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2502 ก่อนศาลโลกจะตัดสินคดีเขาพระวิหารในราว 2 ปีเศษ กลอนบทนั้นมีความว่า...
“สัปดาห์นี้มีเรื่องความเมืองใหม่ ไทยถูกฟ้องขับไล่ขึ้นโรงศาล
เคยเป็นเรื่องโต้เถียงเกี่ยงมานาน ที่ยอดเขาพระวิหารรู้ทั่วกัน
กะลาครอบมานานโบราณว่า พอแลเห็นท้องฟ้าก็หุนหัน
คิดว่าตนนั้นใหญ่ใครไม่ทัน ทำกำเริบเสิบสันทุกอย่างไป
อันคนไทยนั้นสุภาพไม่หยาบหยาม เห็นใครหย่อนอ่อนความก็ยกให้
ถึงล่วงเกินพลาดพลั้งยังอภัย ด้วยเห็นใจว่ายังเยาว์เบาความคิด
เขียนบทความด่าตะบึงถึงหัวหู ไทยก็ยังนิ่งอยู่ไม่ถือผิด
สั่งสอนทูตเอิกเกริกเลิกเป็นมิตร แล้วกลับติดตามต่อขอคืนดี
ไทยก็ยอมตามใจไม่ดึงดื้อ เพราะไทยถือเขมรผองเหมือนน้องพี่
คิดตกลงปลงกันด้วยไมตรี ถึงคราวนี้ใจเขมรแลเห็นกัน
หากไทยจะลำเลิกบ้างอ้างขอบเขต เมืองเขมรทั้งประเทศของใครนั่น?
ใครเล่าตั้งวงศ์กษัตริย์ปัจจุบัน องค์ด้วงนั้นคือใครที่ไหนมา?
เป็นเพียงเจ้าไม่มีศาลซมซานวิ่ง ได้แอบอิงอำนาจไทยจึงใหญ่กล้า
ทัพไทยช่วยปราบศัตรูกู้พารา สถาปนาจัดระบอบให้ครอบครอง
ได้เดชไทยไปคุ้มกะลาหัว จึงตั้งตัวขึ้นมาอย่างจองหอง
เป็นข้าขัณฑสีมาฝ่าละออง ส่งดอกไม้เงินทองตลอดมา
ไม่เหลียวดูโภไคยไอศวรรย์ ทั้งเครื่องราชกกุธภัณฑ์อันหนักหนา
ฝีมือไทยแน่นักประจักษ์มา เพราะทรงพระกรุณาประทานไป
มีพระคุณจุนเจือเหลือประมาณ ถึงลูกหลานกลับเนรคุณได้
สมกับคำโบราณท่านว่าไว้ อย่าไว้ใจเขมรเห็นจริงเอย ฯ ”
และลงท้ายคำกลอนดังกล่าวชื่อว่า “คนตรง”