สีส้มอมน้ำตาลของสนิม ถูกเลือกใช้แทนเงาคลื่นและโคลน ในภาพ 'สปาบ้านทุ่ง' ขณะที่พื้นผิวขรุขระยังทำให้ภาพ "พระนอนสอนอนิจจัง" สื่อร่องรอยความเก่าแก่ของพระพุทธรูป นี่คือศิลปะบนแผ่นสังกะสีเก่าที่ "สมศักดิ์ สัมโภชนานนท์" ใช้แทนผืนผ้าใบมานานกว่า 15 ปีแล้ว ที่แต่งแต้มสีอะคริลิค ขยายจินตนาการจากตำแหน่งสนิมที่ไม่เคยซ้ำ เอกลักษณ์การสร้างงานกลายเป็นฉายา "สมศักดิ์ สังกะสี" มีนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกมาแล้วเมื่อกลางปีที่ผ่านมา แต่ยังไม่หยุดความคิดสร้างสรรค์ หวังเปลี่ยนแนวจากภาพเหมือนจริง เป็นภาพเชิงสัญลักษณ์ แต่คงคอนเซปต์เดิมคือ สร้างสรรค์บนสังกะสี
วัตถุดิบชั้นดีในการสร้างงาน กลับเป็นของที่ไม่ต้องการแล้วของคนอื่น หน้าที่ศิลปินสังกะสีของสมศักดิ์ จึงเป็นการตามหาสังกะสีที่ไม่ใช้แล้วในพื้นที่ต่างๆ รวมถึงร้านขายของเก่า หากทั้งหมดแฝงด้วยความหมาย เพราะสังกะสีแม้เคยเป็นร่มเงา แต่ในที่สุดก็ต้องถูกทิ้งตามอายุ ไม่ต่างจากทุกสรรพสิ่งที่ต้องเผชิญกับความเปลี่ยนแปลง ไม่เทียงแท้
ข้อคิดจากสังกะสี ไม่เพียงส่งต่อถึงผู้ชม ยังเตือนใจศิลปินที่ครั้งหนึ่งพลาดหวังจากการเรียนในมหาวิทยาลัย ก่อนกลับมามุ่งมั่นพิสูจน์ตัวเองในสายศิลปะ ฝึกวาดภาพจากหนังสือจนก้าวเป็นศิลปินอาชีพ คว้ารางวัลศิลปินดีเด่นพิเศษ จากงาน Art Market โดยกระทรวงวัฒนธรรม พลิกฟื้นความภูมิใจในชีวิต ไม่ต่างจากการเปลี่ยนสังกะสีมือสองให้สวยงาม มีคุณค่าในตัวเอง